Wilkowo

Z Kwidzynopedia - encyklopedia e-kwidzyn

Wilkowo na mapie
UNIQ1caccbd84f614a7e-googlemap-00000000-QINU

Wilkowo na mapie niemieckiej z 1919 roku. Messtischblatt 2380 Niederzehren.

Wilkowo (dawn. niem. Wilkau) - wieś w województwie pomorskim, powiecie kwidzyńskim, w gminie Gardeja przy trasie drogi wojewódzkiej nr 523.

Historia

Wilkowo już od początków swojego istnienia stanowiło bardzo rozdrobnioną wieś rycerską. Nazwa wsi ewoluowała od pruskiego źródłosłowu "wilkis" - oznaczającego wilka.

W 1597 roku na szesnastu łanach było czterech właścicieli: Joachim Kallstein, Walerian Znaniecki, Jan i Joachim Wilkowscy herbu Grzymała. Wieś zwano wtedy nawet Wilkowo - gniazdo rodziny Wilkowskich (Krzep II). Po wojnach polsko-szwedzkich w XVII wieku Wilkowo pozostawało w rękach niemieckich. W roku 1930 wybudowano drogę bitą, która połączyła Wilkowo z Butowem. Osada należała do majątku Paulsdorf. W roku 1905 Wilkowo zamieszkiwało 87 mieszkańców. Na początku XX wieku, niedaleko dawnego folwarku powstał cmentarz ewangelicki.

W Wilkowie znajdowała się stacja kolejowa (Bahnhof Wilkau) - przystanek - czwarty w kolejności od Kwidzyna na trasie nieistniejącej obecnie linii kolejowej Kwidzyn-Kisielice. Obecnie zabudowania stacji są najlepiej zachowanymi śladami po dawnej linii, a na budynku zachował się oryginalny napis z nazwą stacji. Niedaleko stacji zachowały się ślady ceglanych przyczółków mostu na rzece Gardędze. Most miał nitowaną konstrukcję blachownicową i został rozebrany pod koniec lat siedemdziesiątych.

Teraźniejszość

Po II wojnie światowej do 1955 roku rozwijała się tu indywidualna gospodarka chłopska.

Następnie powstał w Wilkowie, wykorzystując infrastrukturę dawnego folwarku - PGR, który w 1974 roku wszedł w skład Zakładu Rolnego Trumieje (gmina Gardeja).

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.

Ciekawostki

W lipcu 2006 roku Wilkowo zasłynęło w mediach z powodu tajemniczych kręgów w zbożu. Zostały tam uformowane, w sposób do dziś niewyjaśniony, koła o średnicy 20 m z idealnie powalonymi w jednym kierunku kłosami. Pośrodku tych kręgów znajdowało się puste miejsce, gdzie nie było ani jednego źdźbła. Od koła odchodziła sieć drobnych ścieżek o szerokości mniej więcej metra, które to ułożyły się we wzór przypominający krzyż w okręgu. Pole, na którym powstało to zjawisko należy do rodziny Michalczyków spod Łasina (powiat grudziądzki).